نشانی اول . . . ( قسمت سوم ) . . .
آن روز ،
نزدیک به جاده ای از اینجا دور ،
دختری کنار نرده های نازکِ پیچک پوش ،
.................................. هِی مرا می نگریست . . .
جواب ساده اش به دعوتِ دریا ندیدگان ،
............. اشارۀ روشنی شـبـیـه نـمـی آیـم تـو بـود . . .
مثلِ تو بود و بعد از تو بود ،
که نزدیکتر از یک سلامِ پنهانی ،
مرا ،
از بارشِ نا به هنگامِ بارانی بی مجال
....................................... خبر داد و رفت .
نه چتری با خود آورده بود ،
نه انگار آشنایی در این حوالی ناآشنا . . . !!!!
رو به شمالِ پیچک پوش ،
پنجره هایِ کوچکِ پلک بسته ای را در باد ،
............................................. نشان داده بود .
...... من منظورِ ماه را نفهمیدم . . . !
...... فقط ناگهان نرده های چوبی نازک ،
پُر از جوانۀ بید و چراغ و ستاره شد . . .
......... او نبود . . .
.................رفته بود او . . .
........................... او رفته بود و فقط ،
روسریِ خیسِ پُر از بوی گریه بر نرده ها پیدا بود . . . !
آن روز غروب ،
من از نور خالص آسمان بودم . . .
هِی آوازت داده بودم : بیا . . . !
........ یکدم انگار برگشتی ، نگاهم کردی . . . !
حسی غریب در بادِ نابلد ، پَرپَر می زد . . .
جز من کسی تو را ندیده بود . . . !
تو بوی آهوی خفته دز پناهِ صخرۀ خسته می دادی . . . !
تو در پس جامه های عزادارانِ آینه پنهان بودی . . . !
تو بوی پروانه در سایه سار یاس می دادی . . . !
یادت هست ؟
زیرِ طاقیِ بازار مسگران ،
کبوتر بچۀ بی نشانی ، هِی پَرپَر می زد . . .
ما راهمان را گم کرده بودیم ری را . . . !
یادت هست ؟
............ من بـا چشمـان تـو،
اندوه آزادیِ هزار پرندۀ بی راه را ،
................... گریسته بـودم
........................................... و . . .
............................ تـو . . .
......................................... نمی دانسـتـی . . . !!
سید علی صالحی . . .
